گونه های غیر بومی و مهاجم

گونه‌های غیر بومی (introduced species) و گونه‌های مهاجم (invasive species) دو مفهومی هستند که هر شخصی میبایست در زندگی خود با آنها و تاثیراتشان آشنا باشد زیرا که داشتن اطلاعات پایه ی محیط زیستی این چنینی برای حفظ حیات در سیاره‌ مان زمین، ضروری می‌باشد.
پیشرفت تکنولوژی در صنعت حمل و نقل باعث شده تا انسان ها بیش از پیش بتوانند در کمترین زمان و براحتی از کشوری به کشور دیگر یا از قاره ای به دیگر قاره ها سفر کنند. این امر موجب شده تا انسان ها به عمد یا غیر عمد گونه های گیاهی یا جانوری را در این سفرها با خود از منطقه‌ای به منطقه دیگر جا به جا کنند. این در حالی است که هر اکوسیستم (زیست بومگان) چرخه ای از روابط بین گیاهان و جانوران با هم و با عناصر محیطی در یک منطقه خاص است. این روابط در طول میلیون ها سال تکامل یافته و تعادل را در جمعیت گونه های مختلف گیاهی و جانوری برقرار کرده است. انسان با جا به جایی بدون مطالعه و کاشتن و رها کردن گیاهان و حیوانات در اکوسیستم های جدید باعث بر هم خوردن تعادل در آنها و در بسیاری موارد باعث از بین رفتن و انقراض سایر گونه های بومی آن اکوسیستم شده است. دولت ها در سراسر جهان سالانه ۱.۴ ترلیون دلار برای مقابله با تاثیرات اقتصادی گونه های مهاجم هزینه می‌کنند.

تعریف گونه غیر بومی و گونه مهاجم

گونه های غیر بومی به گونه های گیاهی و جانوری اشاره دارد که غالبا توسط انسان به موقیعت های جغرافیایی جدید معرفی می‌شوند و می‌توانند بقای خود را در اکوسیستم جدید حفظ کنند. گونه‌های غیر بومی لزوما تعادل اکوسیستم را بر هم نمی‌زنند و برای محیط جدید مضر نیستند. و در موارد اندکی ممکن است برای اکوسیستم مقصد، مفید نیز واقع شوند.(مانند گونه گیاهی مفید و ارزشمند چریش در جزیره کیش)
گونه‌های مهاجم در واقع گونه‌های غیر بومی هستند که پس از گذشت مدتی از ورودشان به منطقه جدید، با غلبه بر گونه‌های بومی در رقابت بر سر منابع همچون قلمرو، مواد غذایی، نور و آب، باعث کاهش جمعیت و یا انقراض برخی گونه های بومی شده و تنوع زیستی را تهدید می‌کنند. گونه‌های مهاجم همچنان برای محیط زیست، اقتصاد و سلامت انسان ها و گونه های بومی خطرآفرین هستند.
گونه‌ی مهاجم ممکن است در محیط جدید شکارچی طبیعی نداشته و جمعیت آن سریع رشد کند. از سوی دیگر، گونه‌های بومی آمادگی مقابله با گونه مهاجم را ندارند زیرا در طول تکاملشان مکانیسم های دفاعی مورد نیاز برای مقابله در آنها رشد نیافته است.

گونه‌های مهاجم از چه طریقی به محیط‌های جدید معرفی می‌شوند؟

در واقع تقریبا تمام گونه های مهاجم توسط ما انسانها به صورت عمدی یا غیر عمد به اکوسیستم ها معرفی شده اند.
گونه های گیاهی مهاجم ممکن است از طریق کاشت و یا واردات آنها گسترش یابند. کاشت کهور آمریکایی در سواحل جنوبی کشور (سیستان و هرمزگان) بدون انجام مطالعات کافی باعث تهدید تنوع زیستی در این منطقه شده است.
گونه های آبزی توسط کشتی‌ها و قایق‌های تجاری و تفریحی منتقل می‌شوند. همچنین ممکن است که یک گونه آبزی را برای صید و بهره‌ی اقتصادی به یک محیط وارد کنند. در دهه های گذشته خسارات محیط زیستی و اقتصادی بسیاری با معرفی ماهی‌هایی مانند کپور یا تیلاپیلا به حوزه های آبی ایران همچون تالاب شادگان وارد شده است.
در ذیل نحوه تاثیر منفی یک گونه مهاجم ایران را شرح می‌دهیم.

مرغ مینا در میان بدترین گونه‌های مهاجم دنیا

“مرغ مینای معمولی” در دنیا با چنان سرعتی در حال گسترش است که در سال ۲۰۰۰ سازمان IUCN نام آن را در لیست بد ترین گونه‌های مهاجم دنیا قرار داد. این پرنده یکی از تنها سه پرنده‌ی موجود در این لیست ۱۰۰ تایی می‌باشد.
مرغ مینا ابتدا در قرن ۱۸ توسط فرانسویان از شهر پوندیچری در هندوستان به جزیره‌ی موریس در آفریقای جنوبی با هدف کنترل آفات گیاهان برده شد. اما بعدها با افزایش جمعیت و خوردن محصولات گیاهی، خود تبدیل به آفت شماره یک محصولات کشاورزی در این کشور شد. از آن پس این پرنده به بسیاری از کشورها در قاره‌های مختلف معرفی شده است.
مرغ‌های مینا به دلیل تمایل بالای قلمرو طلبی، پرندگان بومی را از آشیانه شان بیرون کرده و یا جوجه و تخم آنها را می‌خورند. این پرنده جزو دسته گونه‌هایی است که آشیانه خود را در گودی ها یا حفره ها می‌سازند. در نتیجه این پرنده با رفتار پرخاشجویانه اش، باقی گونه‌های بومی که رفتار آشیانه سازی مشابهی دارند را تا مساحت حدود یک هکتار از اطراف لانه خود بیرون می‌کنند. مینا همچنین از استراحتگاه‌های تابستانی و دائمی خود که احتمالا قبلا جایگاه پرندگان بومی بوده به شدت حفاظت می‌کند. مجموع این رفتار‌ها موجب حذف شدن گونه‌های بومی منطقه می‌شود.

نکته پایانی

نکته پایانی مدیر عامل محترم، برد اکولوژیک جزیره هندورابی با منابع اندک، محدودیت آبی و خاکی شدید، بارندگی اندک سالانه ۱۵۶میلی متر و ۴ گونه درختی و علفهای شور دوست اندک می باشد. که توان و ظرفیت پذیرش گونهای گیاهی و جانوری جدید را ندارد. طبیعت خود گویای توان پذیرش یا عدم پذیرش گونه گیاهی و جانوری جدید است. با این شرایط قطعا انتقال گونه های جانوری و گیاهی جدید نیاز به تامین علوفه و آب و هزینه های نگهداری هنگفت و اخذ پیمانکار آب دهی و علوفه دهی و غذا دهی خواهد بود، که همان باغ وحشی بدون دیوار و حصار است که آن بحث دیگری است.

مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش در بازدید از هنرستان مبین خلیج فارس و آزمایشگاه کشت و بافت گیاهی بیان داشته بود که: جزیره هندورابی پایلوت فعالیت هایی در زمینه پرورش گیاهان و نگهداری برخی پرندگان و جانوران خواهد شد.