۱۷ مرداد که می رسد، سیل پیام‌های تبریک از این سو و آن سو سرازیر می شود. همه دوست دارند این روز را به خبرنگارها تبریک بگویند.

پیام های دوستان، مخاطبین و همراهان عزیز رسانه، دلنشین است و دلگرممان می کند به ادامه این مسیر سنگلاخ و پیام های مسئولان و بخش های مختلف که همیشه تعامل داشته و پاسخگو هستند نیز به دل می نشیند و باورپذیر است.

ولی وقتی  آن دوست عزیزی که همین چند وقت پیش خبرنگار را تهدید کرده بود که خبر را پاک کن و اگر یکبار دیگر از این خبرها کارکنی، فلان و فلان می کنم و آن مسئولی که از ابزار قدرت برای فشار به خبرنگار، استفاده می کند، پیام تبریک می دهند، انسان دچار تحیر و حیرت می شود.

سخت است که خبرنگار باشی و این دوگانگی را تحمل کنی و باید خیلی با خودت کلنجار بروی تا بالاخره یکی از این دو را باور کنی.

خبرنگار که باشی باید مراقبت کنی، تا آنچه می نویسی به تریج قبای کسی برنخورد و از طرفی شرافت خبرنگاری ات را لکه دار نکند. خبرنگاری، شغلی شرافتمندانه، سخت و طاقت فرسا است.

شما که غریبه نیستید. با سیلی صورتمان را سرخ نگه داشته ایم تا شرافت و قلممان را نفروشیم. با چند آگهی از بخش خصوصی، گذران امور می کنیم و اجاره خانه و کرایه تاکسی و مینی بوس می دهیم، تا سالم زندگی کرده باشیم… نه قراردادهای چند صد میلیونی می بندیم تا مجیز بگوییم و برندسازی شخصی کسی را انجام دهیم و نه در سال چند صد میلیون آگهی دولتی و پروژه و کار می گیریم. به علت روحیه انتقادی، تخصص هایمان را نیز نادیده گرفته اند و نگذاشتند که در واقعیت و به دور از شعارهای مدیران، برای کیش کاری بکنیم و بابت آن آنچنان ضرباتی خورده ایم که سال های سال، باید تاوانش را بدهیم…

ولی…

قول می دهیم، تا توان و انگیزه مان اجازه دهد، شریف بمانیم و برای بهبود شرایط مردم و کشورمان کار کنیم و قلم بزنیم. برایمان دعا کنید و انرژی مثبت بفرستید.

سپاس از مهر، لطف و همراهی شما عزیزان